Klany bestii

Nie chciało mu się tak siedzieć nad ogniem. Zgasił ognisko, wziął maczety i w ciele chłopaka ruszył nad wodę.

- Tahno... Tahno, nie powinniśmy kraść...
- A co twoim zdaniem powinniśmy robić, żeby przetrwać? Mięczak jesteś i tyle. Patrz i ucz się, głupku...
Zza chaty ostrożnym krokiem wyszedł czarnowłosy chłopak. Mógł mieć najwyżej jedenaście lat. Ubrany był w łachmany, i tak podarte, oraz był bez butów. twarz i skórę miał brudną od ziemi, tak samo jak ubrania.
starsza kobieta stała przy kramie i sprzedawała owoce. Chwilę później Tahno z mango w ręce wrócił do drugiego chłopca, młodszego od siebie o trzy lata. Włosy miał równie skołtunione co przyjaciel, również był boso i w łachmanach.
- A dla mnie? - zapytał.
- Sam sobie weź - powiedział Tahno z kpiącym uśmiechem i zatopił zęby w mango.
Warknął cicho i podniósł się z ziemi. Zakradł się za przekupkę i sięgnął po owoc.
- To wcale nie jest trudne... - mruknął do siebie Tahno. Chwile później usłyszał krzyk przyjaciela.
Strażnik wywlókł go zza kramu, ciągnąc za rękę na środek drogi. Ludzie zatrzymali się, by dowiedzieć się, o co chodzi.
- Głupek - warknął Tahno, nadal ukrywając się za chatą, ale wyglądał poza krawędź ściany.
- Co z nim zrobimy? - zapytał drugi strażnik.
- Nie wiem. Musi ponieść karę.
Drugi strażnik wyjął miecz.
- Odrąbiemy mu prawą dłoń! - krzyknął strażnik.
- Nie! - wrzasnął i zaczął się wyrywać. - Nie, proszę! - oczy świeciły mu od łez.
- Nie szarp się szczeniaku... - warknął strażnik. - Oduczymy cię kradzieży.
Wtedy młody czarny likaon zatopił kły w ręce strażnika, trzymającego chłopca.
Zmienił się w szakala i pognał w boczną uliczkę. Tahno zmienił się w chłopaka, ale nie zdążył uchylić przed pięścią strażnika.
Po chwili obaj byli bezpieczni w ruinach chaty, w najdalszej części osady. Lewe oko Tahno zdążyło zrobić się ciemnofioletowe.
- Dzięki, Tahno... - powiedział nadal pocierając nadgarstek prawej ręki.
- Głupek - warknął chłopak. - Nie chcę, żeby mnie przez ciebie kiedyś zabili!
- Ale...
- Nieważne - westchnął Tahno. - Coś zimnego... - mruknął. - Musze coś przyłożyć do tego oka...
- Jesteś bardzo odważny - powiedział w końcu. - Nigdy tego nie zapomnę...
- jesteś tylko dzieckiem... - Tahno pokręcił głową i uśmiechnął się. - Zresztą, ja też... ale zobaczysz. Kiedyś będziemy bogaci... będziemy żyć lepiej niż sam wódz! Dwaj najlepsi przyjaciele, Tahno i Tadashi! - popchnął go na ziemię i obydwoje wybuchnęli śmiechem.